Loslaten om vast te houden

Hoe kwamen jullie erachter dat familieleden betrokken kunnen worden bij de behandeling?

Na het overlijden van zijn broer, namen Tim zijn problemen handoverhand toe. Op een gegeven moment moesten we hem noodgedwongen weer in huis nemen. Een enorme opgave. Hij ging steeds meer drank en drugs gebruiken. En wij raakten aan het eind van ons Latijn. Toen hij uiteindelijk bij Emergis terechtkwam werd ons daar verteld dat er voor ons ook ondersteuning mogelijk was. Daar stonden we wel voor open.

Paulien, moeder van Tim: "Als wij loslaten, is hij meer aangewezen op de hulp van de begeleiding. Dat heeft grote gevolgen, maar we hebben geleerd dat risico te accepteren."

Hoe ging dat? Kreeg je op een dag gewoon een uitnodiging van de behandelaar?

Nee, onze zoon moest daar eerst officieel toestemming geven. Die kregen we nadat we hem hadden uitgelegd dat het voor ons prettig zou zijn om dezelfde behandelaar te spreken. Die kent hem immers. Wat het ook makkelijker maakt is dat zijn therapeut een beroepsgeheim heeft. Wat Tim met haar bespreekt, mag ze niet met ons delen. Dat doet ze ook niet, zelfs niet als we ernaar vragen. Anderzijds deelt ze met hem ook niet de zorgen en problemen die wij met haar bespreken.

Waar bestaat die betrokkenheid uit?

Een keer per jaar hebben we een netwerkbijeenkomst. Wij, Tim en zijn therapeut komen dan samen met de begeleiders van de dagbesteding, en de mensen van beschermd wonen. Daarnaast hebben we om de zoveel weken een afspraak met alleen zijn therapeut. Emergis gaat daar flexibel mee om. Op verzoek van Tim hebben we laatst met zijn vieren een gesprek gehad. Natuurlijk moeten we voor die gesprekken regelmatig verzuimen van ons werk. Dat is het enige minpunt.

Hoe ervaren jullie die gesprekken?

Pittig maar ook prettig. Het is belangrijk dat we gehoord worden. Dat er ook aandacht is voor ons welzijn. Als wij overeind blijven, blijft zijn basis intact. Want hij kan altijd bij ons terecht. We helpen hem met het huishouden, de was, opruimen. Hij kan bij ons eten halen of aan tafel aanschuiven. De gesprekken die wij als ouders hebben met zijn therapeut zijn vooral voor ons. We leren wat we met bepaalde situaties aan moeten, hoe we daarmee om kunnen gaan. Zij adviseert ons. Het is vooral heel fijn dat ze hem kent.

Draagt de betrokkenheid bij aan het herstel van Tim?

Het draagt vooral bij aan óns welzijn. Ook in het proces van loslaten. Dat komt uiteindelijk weer ten goede aan hem. Als wij loslaten, is hij meer aangewezen op hulp van de begeleiding. Voorheen lieten we alles uit onze handen vallen om hem bij te staan. Nu hebben we geleerd om de verantwoording meer bij hem neer te leggen. Dat kan grote gevolgen hebben, bijvoorbeeld als hij een overdosis neemt. Dat risico hebben we te accepteren. Hij leert nu problemen op een andere manier op te lossen. Het loslaten werkt dus twee kanten op.

Weten jullie door die gesprekken ook beter wat er in jullie zoon omgaat?

Dat vind ik ingewikkeld. Ik begrijp dat hij door zijn adhd en autisme middelen gebruikt om het stil te hebben in zijn hoofd. Aan de andere kant zorgen die middelen ook weer voor waandenkbeelden. Heel complex. We staan continu aan. Dat trekt een zware wissel op ons. Er is geen moment dat je achterover kunt leunen en kunt denken: nu gaat het allemaal goed.

Zijn jullie het altijd eens met de behandeling van Tim?

Niet altijd. In het begin vonden we het moeilijk dat de verantwoordelijkheid bij hem werd gelegd. Om daarin mee te kunnen gaan, moesten wij een knop omzetten. We waren altijd heel beschermend, ook vanwege de dood van onze oudste zoon. Die angst hebben we leren loslaten. We weten dat hij regelmatig contact heeft met zijn therapeut en behandelaar, telefonisch, face to face en via de app. Ze kijkt naar hem om. Dat geeft ons vertrouwen.

Spreken jullie wel eens andere ouders?

Dat zouden we graag willen. Soms is het fijn met lotgenoten te kunnen praten. Over hoe het is om een kind te verliezen en een ander kind te hebben met psychische problemen in combinatie met een verslaving. Als je dat niet aan den lijve meemaakt, kan je je niet voorstellen hoe dat voelt. Tim komt vaak in crisis door die verslaving. Dan belandt hij op de spoedeisende hulp. In die gevallen kan ik meteen een beroep doen op zijn therapeut. Het is zo fijn dat we ons verhaal bij haar kwijt kunnen. Dat ervaren we als zeer positief.